Rebellen en dwarsdenkers

Het thema van de Boekenweek 2020. Ik persoonlijk denk dan aan mensen die de knuppel in het hoenderhok gooien. Die graag provoceren, mensen uit hun tent lokken en standaard ingaan tegen de mening van anderen. De outsiders van de samenleving. Want dat ben je, wanneer je niet meeloopt met de meute. Een outsider.

Maar wie is dat nog tegenwoordig? Iedere groepering – hoe bizar ook – heeft zijn volgers en aanhang. Door alle sociale media zijn de lijntjes zo kort dat elk afwijkend idee dat online gaat al meteen virale gevolgen heeft.

Dus hoe dwars en rebels ben je dan eigenlijk? Het moet frustrerend zijn: je wilt tegen de maatschappij aanschoppen, lekker doen wat anderen idioot vinden, maar als er direct mensen zijn die je idee liken, delen en je willen volgen … man, dan voelt het nog niet als rebels.

Dus het is goed dat ze een keer in het zonnetje worden gezet, de dwarsliggers. Ze hebben het niet gemakkelijk. We steunen ze in de Boekenweek.

Maar dat willen ze juist niet. DAT WILLEN WE NIET! We zijn rebels!

Of stiekem wel? Een beetje misschien?

Want ook een dwarsdenker heeft behoefte aan erkenning. Zijn ideeën druisen in tegen de gevestigde orde, en juist daaruit blijkt dat die erkenning gewenst is. Ziet dan niemand dat het anders moet? Dat. Maar juist die erkenning geeft weer jeuk. Want je wilt als dwarsdenker wel dwars blijven denken. Toch? ?

Dus moet je jouw ideeën steeds weer aanpassen zodat je anderen een stapje voor blijft. Zodat je kunt blijven choqueren. Vroeger was dat veel eenvoudiger; rebels was je al wanneer je drugs gebruikte, openlijk een politicus te kak zette, of je gewoon anders kleedde dan de rest. Die vlieger gaat niet meer op, je moet echt met iets beters komen.

Een dwarsdenker anno 2020 is dus eigenlijk geniaal. Iemand die het lukt om in te gaan tegen al die stromingen die er al zijn. Probeer dat maar eens voor elkaar te krijgen. Knap hoor. Ik denk dat veel mensen het daarmee eens zijn. Hm …