‘Hoe kom je eigenlijk aan het verhaal?’
Deze vraag is mij de laatste tijd vaak gesteld. Ik ging er eens over nadenken.
Tijdens het stofzuigen. Ik denk altijd na tijdens het stofzuigen. Sterker nog, de meest briljante ingevingen ontstaan bij mij tijdens het stofzuigen. Hip hoor, Ghislaine. Je huis is zeker brandschoon.
Eh..
Goed.
Ik denk dat het niet uitmaakt wat je aan het doen bent. Vaak zijn het momenten waarbij je de aandacht niet heel sterk hoeft te focussen op je bezigheden en je dus je gedachten de vrije loop kan laten gaan. Bij mij dus: Stofzuigen. Niet in de kamer, waar ik kinderen en katten moet omzeilen om overal bij te kunnen, maar boven, in alle rust, als er niemand in de buurt is. Zen.
En zo bedacht ik me dat mijn verhaal eigenlijk stap voor stap is ontstaan. Ik wilde een boek schrijven, dat stond al jaren op mijn verlanglijstje. Het moment kwam dat mijn man zei: ‘Waarom begin je er nu niet aan?’
Een ijzersterke opmerking.
Waarom niet nu? Waarom altijd uitstellen wat we nog willen doen, willen bereiken of creëren?
Dus ik begon.
En natuurlijk zat het verhaal al deels in mijn hoofd. Daar maakte ik de eerste aantekeningen. Ergens tussen twee hersenkwabben vochten een aantal personages om een plekje in mijn verhaal. Voordat er überhaupt een schrijfblok of scherm aan te pas kwam was ik in mijn hoofd al begonnen. Tot het moment dat ik het niet meer uithield. En toen..
…toen ging het leven. Ik werkte hun karakters uit.
Want niet zozeer het verhaal, maar de personages vormen bij mij de basis.
Ik wilde een verhaal dat zich afspeelde in een landelijke omgeving. Ik houd van ons Hollandse polderlandschap. Van koeien, schapen en paarden die onbekommerd grazen op uitgestrekte groene velden, van slootjes en kronkelwegen, van boerderijen en tractoren.
Wat past daar nu beter in dan een dierenarts? Een veearts in de volksmond. Het moest een zij zijn. Waarom? Geen idee. Dat zat zo in mijn hoofd.
En toen zij vorm kreeg ontstonden er vanzelf mensen om haar heen, personen die ze kent, die op een bepaalde manier met haar in verbinding staan, of met elkaar, of beide.
Allemaal mensen met een eigen karakter. Ze gedragen zich op een bepaalde manier en reageren op een bepaalde manier. Allemaal verschillend. Er vormden zich scenes voor mijn ogen; dialogen, gebeurtenissen, beelden.
En zo ontstond het verhaal.
Aha. Dus je hebt het echt helemaal verzonnen?
Ja. Ik heb het helemaal verzonnen. Het is zo grappig, dat mensen op een of andere manier denken dat het jouw verhaal is. Jouw gedachten. Maar dat is niet zo. Je bedenkt het natuurlijk wel. Maar de gedachten zijn van mijn personages. Ik denk dat je het kunt vergelijken met een film. Een acteur leeft zich in zijn personage in. Steeds weer, in iedere rol.
Dat doe ik ook met mijn personages. Ik probeer me bij iedere scene te verplaatsen in hoe zij zijn. Zij maken eigenlijk het verhaal.
Mooi hè.
Wat stofzuigen al niet teweeg brengt ?
Ik vroeg me af hoe anderen dat eigenlijk doen en heb het eens voor je opgezocht.
In onderstaand blog staan voorbeelden van beroemde schrijvers. Zo creëren zij hun verhaal:
https://kunst-en-cultuur.infonu.nl/taal/155863-hoe-schrijven-bekende-auteurs-een-boek.html