Het is even een momentje. Niet een mijlpaal of een bijzondere aangelegenheid, maar voor mij toch een piekje. Ik ben halverwege. Zo ongeveer. Je weet nooit exact hoeveel er nog komt.
Dit keer ben ik praktischer begonnen. Al tijdens het schrijven van mijn eerste roman wist ik: Dit moet anders. Ik vloog van hot naar her, voegde scenes toe, breidde hier en daar uit, totdat ik wel honderd keer moest teruglezen om er zeker van te zijn dat alles weer goed op elkaar aansloot. Honderd keer 265 pagina’s. Reken maar uit.
En je moet geconcentreerd blijven lezen, ook al ken je het verhaal woord voor woord.
Ja, ik weet het. Jullie hebben zielsveel medelijden; het leven van een schrijver is lood en loodzwaar…
Goed.
In elk geval besloot ik toen dat ik bij de volgende anders te werk zou gaan. Praktisch en systematisch. Ooit las ik een artikel waarin een bekende schrijver – ik weet niet meer wie het was – vertelde dat een boek schrijven niets anders was dan het bedenken van een plot, het opstellen van een schema en dat vervolgens gaan invullen.
Hoe romantisch…
Mijn beeld was altijd dat van die filmauteurs, die zichzelf dagen- en nachtenlang opsloten in hun zolderkamer, ongewassen en ongeschoren (dit laatste geldt uiteraard voor de mannelijke versie), slechts etend van wat er voorhanden was, rommel om hen heen, hun blik strak gericht op het scherm ( of de typmachine, nog leuker) volledig in een trance, ver weg van de werkelijkheid..
..En dan uiteindelijk met een ruk het laatste papier uit de machine trekkend ( dat natuurlijk niet halverwege bleef hangen of afscheurde of verkreukelde) terwijl ze een kreet van overwinning slaakten door de verrukking van het voltooien van hun – ongetwijfeld briljante – boek.
Zucht. Prachtig.
Maar de realiteit heeft me geleerd dat (zij het iets genuanceerder) het opstellen van een schema en dat vervolgens gaan invullen eigenlijk is zoals het is. Je bedenkt een verhaal. Punt. Je verdeelt het in scenes. Punt. Je schrijft de scenes uit. Punt.
Dus zo begon ik. En het werkt heerlijk. Ik heb overzicht, ben alert, schrijf vlotter door. Kortom: Top.
Maar…
Zo nu en dan loopt het anders. Dan merk ik ineens dat ik mezelf erin verlies…
Dan leef ik in het verhaal, loop ik erin rond. Zie. Voel. Ervaar.
Weg schema. Weg orde.
Hallo chaos ?
En dan ben ik even die filmauteur, volledig in trance, ver weg van de werkelijkheid.
Het zorgt voor mooie scenes. Even.
Tot mijn oog weer op mijn aantekeningen valt. O ja. Ik heb een schema. En dat is maar goed ook. Want teveel afwijken maakt het rommelig. Ik keer weer terug op aarde, in staat van nuchterheid, en volg de lijn van het verhaal. Ik ben weer van de onverharde weg af, bevind me op het asfalt, en maak flink wat kilometers over de snelweg.
Als ik hier doorrijd is mijn einddoel eerder in zicht.
Toch kijk ik zo nu en dan opzij en neem ik een afslag, waardoor ik weer een ander pad volg.
Vertraagd het mijn reis?
Absoluut.
Maar wat ik zie maakt de trip gewoon net even wat mooier.
Halverwege. Het komt goed.